HYPERBOREI populi

HYPERBOREI populi

et montes, qui et Riphaei, ultra Scythiam, teste Arist. Virg. Georg. l. 3. v. 196. et 381. Vett. hos circa Tanais fluv. fontes describunt, cum ibi maxima sit planities. Argumenti ratio postulat (inquit H. Iacobius) ut in Hyperboreorum sedes inquiratur, quarum crtitudo celebritati gentis haud respondet. In quorum nomine praepositio Υ῾περ veteres vexavit. Plerique exponunt ultra Bor. sitos. Herod. παῤ οἷς ὁ Βορέας οὐ πνεῖ. Orpheus Argon. paulo incommodius νηνέμους omni vento carentes, de Riphaeis vel Hyperboreis. Herod. l. 4. c. 13. 32, 33, et 36. admittit dubitanter, quia tum essent etiam pari iure Υ῾περνοτιοι, qui nulli dantur. Sed hanc dubitationem Eratosthenes apud Strab. l. 1. eludit facete. Strabo l. XI. p. 507. et l. 15. p. 71. ipse aliam viam secat, cui ὑπὲρ adornat superlativum gradum, unde Υ῾περβορέους exponit βορειοτάτους, ut in his apud Aescyhl. Sophoclemque ὑπέρπικρος, amarissimus, ὑπέρξηρος aridissimus, Casaub. recte adnotante, praeterquam quod illi apud Aeschyl. in Supplic. Υ῾περβορέη τύχη exponitur Fortuna quae flat admodum secunda. Cum sit Fortuna Hyperborealis, vel Hyperboreorum. Nempe doctissimo viro non succurrebant, quae de summa pace ac opulentia eorum praedicantur. Hecataeo apud Diod. Sic. regio Hyperboreorum dicitur νῆσος ins. l. 2. Ε᾿ν τοῖς ἀντιπέραν τῆς Κελτικῆς τόποις κατὰ τὸν Ω᾿κεανὸν εἶναι νῆσον οὐκ ἐλάττω τῆς Σικελίας, ταύτην ὑπάρχειν μὲν κατὰ τὰς ἄρκτους, κατοικεῖςθαι δὲ ὑπὸ τῶ ὁνομαζομένων Υ῾περβορέων, ἀπὸ τȏυ ποῤῥωτέρω κεῖςθαι τῆς Βορείου πνοῆς, οὖσαν δ᾿ αὐ τὴν ἔυγειόν τε καὶ ἐυκρασίᾳ διαφέρου???αν, διττοὺς κατ᾿ ἔτους ἐκφέρειν καρπούς. Μυθολογοῦσι δ᾿ εν αὐτῇ. τὴν Λητὼ γεγονέναι, διὸ καὶ τὸν Α᾿πόλλωνα μάλιςτα τῶ ἄλλων θεῶν παῤ αὐτοῖς τιμᾶςθαι.. At communiter est regio Riphaeis montibus inclusa et intersepta. Inde Sophocles appellavit Apollinis hortum elegantissime, apud Strab. l. 7. p. 295. de Borea Orithyiam raptam auferente,

Υ῾πέρ τε Πόντον παντὶ ἐπ᾿ ἔχατα χθονὸς,

Νυκτός τε πηγὰς, οὐρανοῦ τ᾿ ἀναπτυχὰς,

Φοίβου τε παλαιὸν κῆπον.

Steph. de urbibus: Ρ῾ιπαία, ὄρος Υ῾περβορέων, P. Mela l. 3. c. .5. In asiatico litore primi Hyperborei super Aquilonem Ripheosque montes sub ipso siderum crdine iacent: Ubi Sol non quottidie, etc. Totum non exscribimus, quia breviter in omnibus cum Plin. convenit, quem sis vide l. 4. c. 12. et l. 6. c. 13. et 17. Scriptor Argonauticus (qui sub Orphei nomine ambulat, quem Onomacritum sortilegum docet fuisse Tatianus, familiarem et Xerxi Persarum Regi, teste Herod. et Theognidi poetae, ut probabiliter affirmat Scalig) de situ Hyperboreorum vel Riphaeorum inter veteres exactissime scribit. Ille Periplum Argonauticum non εν τῇ ἔσω θαλάςςῃ mari interiori, vel mediterraneo (ut Apollon. facit, quem sequitur Val. Facc.) verum εν τῇ ἔξω θαλάςςῃ mari exteriori, vel Oceano longe doctius perudcit. Unde facit Argonautas a Maeotide palude recta in Aquilonem (nempe quasi per Tanain fluv.) v. 1075. ferri ad Υ῾περβορέους, et Ρ᾿ιπαίους αὐλῶνας, ac inde διὰ ςτεινοῖο ῥεέθρου per angustum fluv. (Riphaeum scilicet) oceano potitos, quem mortales vocant Κρόνιον πόντον, νεκρην´ τε θάλαςςαν. Tum

Νῆα μολεῖν ἴθυν᾿ ἐπὶ δεξιὸν αἰγιαλοῖο

Α᾿γκαῖος. ——

Argo navem in dextra litorum Ancaeus gubernabat, delatam ad Μακροβίους, quorum longaevitas et mitis affluentia, tum Iustitia et Sapientai Αἴσιμά τε ῥέζειν, πεπνυμένα τ᾿ ἐξαγορἐυειν verbosius ibi celebrantur, ut non alios ab Hyperboreis aliorum auctorum esse suspicemur: Hinc ad Κιμμερίους aeternâ nocte insignes ex montibus Solarem lucem impedientibus, ab Ortu Mer. et Occasu quos nominat,

Ε᾿ν μὲν γὰρ Ρ῾ιπαῖον ὄρος, καὶ Κάλπιος αὐχην`

Α᾿ντολίας εἴργουσ᾿. ἐπικέκλιται δὲ πελώρη

Α῏ςςον ἐπιςκια???ασα μεσημβρινὸν ἠέρα Φλέγρη.

Δείελον ἆν κρύπτουσι φάος τανυηκέες Α῎λπεις.

In qua frigida reg. est χρυσορόας Α᾿χέρων, fluv. in cuius ripa sunt arbores

—— Ο῏ισί τε καρπὸς,

Βήβριθε νύκτας τε καὶ ἤματα συννεχιλαἰεί.

Item urbs Ε῾ρμιονία, unde ad Α᾿ίδαο πυλας navigatur. Hinc per πέλαγος Α᾿τλαντικὸν ad νῆσον Ι᾿ερνίδα, et νῆσον Πευκήεςςαν, Cereri sacram, perpetuâ nube cinctam, ex solida et celsa rupe constantem, ideoque importuosam navibus. Inde ad Circes ins.

—— Λυκαῖον ποτὶ χέρσον,

Unde mox,

—— Α᾿νάςτομα Τερνησοῖο

Ι῾κόμεθα, ςτήλαισι δ᾿ ἑκέλςαμεν Η῾ρακλῆος.

Per fretum Gaditanum mari mediterranco restituuntur Argonautae, Periplum hunc explicantem vide Henr. Iacobium in Philologiae ἀνακαλυπτηρίῳ p. 83. Porro apud Pindat. Pyth. 10. insignis est Hyperboreorum cum religio rum conditio. apollini suo sacrificant κλειτὰς ὄνων ἑκατόμβας, illustres asinorum victimas, ubi Deus γελᾷ θ᾿ ὁρῶν ὕβριν Ο῾ρθιᾶν κνωδάλων ridet videns procacitatem arrectarum bestiarum. Quam Asininam salacitatem capere non poruit omnium cum Scholiaste Graeco reliquorum interpretum insulsitas. Conditio talis. Perpetuae Virginum choreae, Lyrarum, Tibiarumque sonitus, ex aurata lauro coronae, Epulationes, Morborum et Senectutis, Laborum et belli vacuitas: Quae felicitas Υ῾περβορέων fingi creditur, qualis aurei saeculi et insularum Fortunatarum. Unde Aeschyl. Coeph. adagialiter usurpat de prosperrimo rerum statu,

Ταῦτα μὲν ὦ παῖ, κρείςςονα χρυσοῦ,

Καὶ Υ῾περβορέης μείζω γε τύχης.

Hyperboreos hosce e Titanibus oriundos tradit Pherenicus quod illis in locis habitare perhibentur, quo Titanes cum Saturno profligatos fugisse credidit antiquitas. romanitandem de Palatii sui, vel montis Palarini nomine inquirentes, Hyperboreorum cognationem sibi vendicant. Festi Abbreviator: Alii quod ibi Hyperborei cuiusdam silia Palanto habitaverit, quae ex Hercule Latinum peperit. Necaliter Solinus c. 1. Dion. Halic. l. 1. de Hercule: Λατῖνον δὲ ἐκ τινὸς Υ῾περβορίδος κόρης, ἣν ῾πατρὸς εἰς ὁμηρείαν δόντος᾿ ἐπήγετο. Puellae nomen Graece concipitur ἡ Φαλανθὼ Salmas. verius autem ἡ Παλλαντὰ Scalig. quia constanter est in Virg. Aen. l. 8. v. 51. et 54.

Pallantis proavi de nomine Pallanteum.

Idem ibid. v. 341. Adsummum: Quando haec sunt ἀσύςτατα, situs quidem sub vertice Borealissimus, ac beata caeli, solique temperies; Hyperboreorum sedes adhuc penitus ignorantur, nec ulla vet. Geographia vel nova vere definit. Unde adagialiter: In montibus Hyperboreis est idem quod extra mundum, vel in sola mentis imaginatione. Tamen usque adeo antiqui narrationi de pop. Hyperboreis fidem adhibuêrunt, ut Abaris Scytha, Seuthae fil. oracula scripserit, Scythica dicta, nuptias Hebri fluv. lustrationes. Deorum origines solutâ oratione, et Apollinis adventum ad Hyperhoreos, versu. Fertur et oraculum huius celebre laborantibus peste Graecis, oportere a pop. Atheniensi vota fieri pro omnibus. Suid. in voce Α῎βαρις ex M. Basil. Iamblich. l. de vita Pythag. e. 19, Η῏λθε μὲν Α῎βαρις ἀπὸ ὑπερβορέων ἱερὲυς τȏυ Α᾿πόλλωνος. Scholiastos Pindari Olymp. Ode 3. in itio.

Δᾶμον ὑπερβορέων πείσας Α᾿πόλλωνος θεράποντα.

Meminit et Pythior. Ode 10. Aelian. Var. Hist. l. 2. c. 26. Α᾿ριςτοτέλης λέγει, ὑπὸ τῶ Κροτωνιατῶν τὸν Πυθαγόραν ἀπόλλωνα ὑπερβόρειον ωροςαγορἑυεςθαι. Claud. de 6. Hon. Cons. Carm. 28. v. 24. et seqq.

Augest spes Italas: et certius omnia surgunt,

Victrici concepta solo. cum pulcher Apollo

Lustrat Hyperboreas Delphis cessantibus aras.

Idem in 2. Cons. Stilich. Carm. 24. v. 256.

—— Hyperboreis Delos praelata pruinis.

Unde multa dona a Graecis ad hos Apollinis cultores missa, refert Diod. Sic. Bibl. l. 2. Imo et illos, per virgines probatissimas, primitias frugum Apollini Delio missitâsse, docet Solin. c. 21. Apollini autem Hyperboreo Gryphes dicatos esse indicant Claud. loco supra laudato, et Apuleius Milesiar. l. 11. ubi de mysteriis Isidis: Hinc Dracones, inquit, Indici, inde Gryphes Hyperborei, quos in speciem pinnatae alitis generat mundus alter. De his vide plura apud Serv. ad Eclog. 8. P. Melam. situ oribs l. 3. c. 1. et 7. Solin. c. 20. Aurel. Cassiod. l. 9. Ep. 3. Claud. porro Ep. ad Senec. et Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 2. paralip. ad c. 7. Nic. Lloyd. Baudr. Hyperborei montes, nunc Cameni poias, eorumque vertex Stolp, in parte Sept. Russiae Albae seu Moscoviae, versiis Obyum fluv. et Duinam. Hyperborei autem pop. Sarmatiae fuêre, ubi nunc Petzora prov. in parte Sept. Moscoviae, versus Weigatium fretum et obyum fluv. testibus Herbestenio, ex Merc. et Ortel.